Prologue.

Rok 2141.

Choroba Ulternava to rzadki przypadek problemów z pamięcią. Po raz pierwszy wystąpiła u pewnego, niczym niewyróżniającego się, ciemnowłosego chłopca, od którego nazwiska wzięła się nazwa. Siedmiolatek miał podłych rodziców, którzy wyrządzali mu potworne krzywdy (dotąd nie wiadomo, jak straszne rzeczy go spotykały). Nie wiedzieć czemu, zdali sobie w końcu sprawę z tego, jak ranią swoje dziecko. Przepraszali go tygodniami – bezskutecznie. Matka nie należała do normalnych osób, zamknęła się w sobie, nie wychodziła z pokoju i nic nie jadła. Ojciec przechodził sam siebie, dogadzając mu i starając się, żeby chłopiec wybaczył. Na próżno.
         W końcu, zdesperowani i przygnębieni, udali się do pewnego lekarza. Jako że mężczyzna był z zamiłowania człowiekiem eksperymentów, podał im pewien niebezpieczny pomysł, na który wpadł niedawno i nie miał go jeszcze jak przetestować. Rodzice, zniszczeni psychicznie przez własną głupotę i wariactwo, byli zdolni posunąć się do wszystkiego, bez wahania zgodzili się. Usuwanie pamięci przebiegło nad wyraz poprawnie. Kiedy rodzice odwiedzili chłopca w sali pooperacyjnej parę godzin po zabiegu, najzwyczajniej w świecie uśmiechnął się do nich szeroko jak jeszcze nigdy i powiedział, że ich kocha. Nie pamiętał nic, co mu wyrządzili w tak niedalekiej przeszłości.

Mijały lata. Lekarzowi wiodło się bardzo dobrze, ponieważ napływali do niego pacjenci, którzy nie chcieli pamiętać o jakichś wydarzeniach lub – tak jak w przypadku wyżej opisanym – nie życzyli sobie, by dziecko o czymś wiedziało, a doktor mógł temu zaradzić. Po dziesięciu latach lekarz zrobił niesamowity postęp, a mianowicie mógł dokładnie określać okres, który ma się zapomnieć. Mogły to być ostatnie dwa dni, ale i dwa dni z jednego z minionych lat. Natomiast rodzicom żyło się szczęśliwie z synem. Chłopiec chodził do szkoły, uczęszczał na treningi piłki nożnej i grywał na fortepianie w wolnych chwilach, nie pamiętając o pierwszych siedmiu latach życia. Jak gdyby urodził się w dniu, w którym wyjechał z sali operacyjnej.

Ku zaskoczeniu rodziców, chłopiec po dziesięciu latach zaczął sobie przypominać...

Tak zapoczątkowała się ta choroba. Przybrała ona takie miano, ponieważ było to odstępstwo od normy, którą jest zapomnienie wymazanych fragmentów życia dzięki cudownemu, niebolesnemu zabiegowi. I nie leczyło się jej łatwo – Ulternav sobie przypomniał.

Lekarz-odkrywca zaczął prowadzić głębsze badania. Jeden taki przypadek w ciągu dziesięciu lat pracy miał miejsce, a więc główkował co mogło pójść nie tak. Po kilkunastu operacjach przeprowadzonych od momentu, kiedy dowiedział się o powrocie pamięci chłopca, przyjechał do doktora mężczyzna, któremu kiedyś wymazał z pamięci śmierć narzeczonej. Miał zaczerwienione oczy i jedyne, co mu powiedział to „pamiętam”.

Na świecie przeprowadza się wiele operacji. Większość z nich jest udana, jednak zawsze są jakieś wyjątki - może to być pięć czy czterdzieści pięć procent. Przy wymazywaniu pamięci ta liczba wynosi sześć. Tylko (albo aż) taki procent ludzi po przejściu operacji Delete Memory, zaczęli sobie przypominać. A mało komu z nich udało się zapobiec całkowitemu powrotowi pamięci.

∞∞∞∞∞

Rok 2375.

Rodzice Charliego siedzieli w gabinecie doktora Knowltona, ich syn czekał na korytarzu, stukając palcami z irytacji i znużenia w oparcie niewygodnego krzesła, a doktor Knowlton opierał się o fotel, wpatrując się w gości zmęczonymi oczami w odcieniu kawowym. W końcu nachylił się ku nim i oparłszy łokcie na blacie mahoniowego biurka, oświadczył z westchnieniem to, czego spodziewali się po pierwszych oznakach, które zauważyli wczoraj wieczorem.

- Przypomina sobie.

∞∞∞∞∞

        No to jest prolog. Naprawdę liczę, że Wam się spodobał i zachęcił Was do oczekiwania na rozdział pierwszy. A jako taka ciekawostka... Chcecie wiedzieć, skąd pomysł? Całkowicie spontanicznie. Leżałam sobie jak co noc w łóżku i rozmyślałam, próbując zasnąć. Często wymyślam sobie pewne historyjki, które pomagają mi pogrążyć się we śnie. Tak było i z tym. Zaświtały mi w głowie obrazy chłopca, któremu skradziono pamięć (jakby tak się zastanowić... na to wychodzi właśnie). Zazwyczaj jest tak, że często zapominam o tych moich nocnych wymysłach, ale nie tym razem. Jakieś trzy godziny temu oglądałam Pretty Little Liars, gdy nagle wystąpiły problemy z internetem. A bez internetu, praktycznie nie ma co robić wieczorem, nie okłamujmy się. Nagle (całkowicie niespodziewanie, warto dodać) przypomniałam sobie tamten pomysł i... otworzyłam Worda i zaczęłam pisać. Tak oto właśnie powstał prolog. Nie jestem pewna, czy wyjdzie mi z tym opowiadaniem. Wiem, że bardzo bym chciała i mam nadzieję, że Was przyciągnie, wciągnie i inne takie i że będziecie trzymać kciuki za moją wenę twórczą! :) A teraz kładę się spać, bo prawie trzecia godzina. Na koniec: Obiecuję, że już nigdy się tak bardzo nie rozpiszę pod rozdziałem, hihi. :)

         P.S. Prolog zbetowany przez Naele, za co jej serdecznie dziękuję.